Kelepçesine aşık Türk yargısı – Büşra Erdal

15/07/2016 (YENİ HAYAT)

 

Tutuklu hâkimler Metin Özçelik ve Mustafa Başer’in yargılandığı davayı ilk kez izleyebildim. Cadı avı davaları öyle fazla ki hepsine birden yetişmek imkansız. Buna rağmen davayı bugüne kadar takip edememiş olmak bir ayıp benim adıma. Türkiye’de ilk kez hiçbir illegal işlemi olmayan iki hakim, tek somut delil gösterilmeden, kapı komşusu yargı mensubu, yemek istediği pideci ‘kurye’ gösterilerek sahte delille yazılmış bir iddianame ile ‘terörist’ diye yargılanıyorlar. Hakim Özçelik’in anlatımıyla verdikleri kanuna uygun tahliye kararı sonrası diğer yargı mensuplarına gözdağı için tutuklandılar. Bu açıdan onların davası Türk yargısına, tüm yargı mensuplarının iradelerine, kanaatlerine geçirilmiş birer kelepçe hükmünde. Yargı mensupları her ne kadar görmek istemese de gerçek bu.

Yargıtay 16. Ceza Dairesi salonunda mahkeme heyetinin sağında emekli Yargıtay başkanlarının, solunda ise emekli Yargıtay Başsavcılarının fotoğrafları asılı. Sabih Kanadoğlu, Vural Savaş, derken Sami Selçuk göze ilişiyor. Orada hukuk adına güvence gibi duruyor. O heyet yargılama sırasında fotoğraflara hiç bakıyor mu acaba? Sami Selçuk’un yerine geçemeyecekleri zaten belli de Kanadoğlu ve Savaş’tan daha kötü bir durumda olduklarının farkındalar mı? Farkındalarsa ve buna rağmen meslektaşlarını tutukluyorlarsa kötü. Farkında değilseler o daha kötü.

Profesör Mustafa Erdoğan, devletin yargı mensuplarını ‘devlet memuru’ olarak görmesini eleştirip, uygulayıcıların da bunu içselleştirildiğini söylüyor. Bu tespitin somut örneğine hakimlerin davasında şahit olduk. Duruşmada, ‘Meclis’ten geçen yüksek yargı kanunu ile Yargıtay’daki tüm hâkimlerin üyeliğini düştüğü için yargılama yapılması hukuki olmadığı’ belirtildi. Tutuklu hakimlerin bu itirazına karşı savcı Kenan Zeybek, “Kanun çıktı ama aslolan devlette süreklilik olduğu için yargılamaya devam edilmesi görüş ve düşüncesindeyim.” dedi. Daire Başkanı Muhsin Şentürk de bunu aynen tutanağa yazdırdı. Görünen o ki bunlar daha iyi günlerimiz. Milleti unutup devlet adına konuşan yargı mensuplarının ‘Aslolan Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın sürekliliğidir’ kararlarını duymamız yakındır.

Hâkimlerin davasında hukukun işlemediğine dair örnek bununla da sınırlı değil. Duruşmayı izlemeye gelen iki hâkimden, izleyiciler için belirlenmiş geniş bir yer olduğu halde özellikle mübaşirin talimat verdiği yere oturması isteniyor. İzleyici hâkim, “Burası bir mahkeme salonu. Burada askeri bir disiplin uyguluyorsunuz. Askeri disiplin mi var?” diye soruyor. Başkan Şentürk, “Evet var!” diyor. Hakimin “Bunu kabul ediyorsunuz yani?” diye sorması üzerine Şentürk, “Atın bunu dışarı!” diyor. Adnan Menderes’in yargılandığı Yassıada davasını izlemiş olsam bundan daha farklı bir his ve kanaatim olmazdı herhalde. Karşımızdakiler, günümüzün Salim Başol’ları. Hakimleri içeri tıkan güç ne isterse onu yapıyorlar.

Gerçi niye şaşırıyoruz ki, Yargıtay binasındayız. Kendisine darbe yapılan ve kılını bile kıpırdatamayan ‘yüksek’ yargıçların olduğu yer. Yargıtay 23. Ceza Dairesi üyesi Mustafa Erdoğan da Twitter’da Yargıtay’a tekrar atanacaklarını bilen üyelerin, muhalif gördükleri, iktidarın üstünü çizdiği üyeler ile serviste bile yan yana gelmediğini yazdı. Yüksek yargıya darbe yasasının konuşulmasının tabu olduğunu, bütün Yargıtay’ın üç maymunu oynadığını kaydetti. Durum bu. 16. Ceza dairesinden de, tutuklu hâkimler için sahibinin sesi olmaktan başka ne beklenebilir ki? Onlar da muhtemelen yeniden atanacaklarını biliyorlar.

b.erdal@yenihayatgazetesi.com

    

Yüksek ama başı eğik bir yargı – Büşra Erdal

14/07/2016 YENİ HAYAT GAZETESİ

Türkiye’de ilk kez kararlarından dolayı tutuklanan birinci derece hakimler Metin Özçelik ve Mustafa Başer’in Yargıtay 16. Ceza Dairesi’nde 6’ıncı duruşması vardı. 300’den fazla kişi alabilecek kapasitede büyük bir salon ve geniş koltuklar… Yargılama şekliyle normal adli mahkemelerden daha rahat bir ortam. Savcı kürsüsünün heyetten ayrı ve biraz daha aşağıda yer alması da görüntü olarak olması gerekene daha yakın. Daire Başkanı, “Herkesin geçmiş bayramını tebrik ediyoruz.” diyerek duruşmayı açtı. Yani görüntü iyi.

Duruşma başlıyor ve bakıyorsunuz görüntü var ama ses yok. Kocaman boş salonda hakimlerin yakınları ve birkaç meslektaşıyla az sayıda gazeteci var. İzleyici bölümünde en önde hakim Özçelik’in annesi, arkasında Mustafa Başer’in annesi oturuyor. Dikkatlice duruşmayı seyrediyorlar. Bu kadar küçük izleyici grubunun başında bellerinde silahlar olan güvenlik görevlileri koğuş ağası gibi dikiliyor. Gözleri izleyicilerin ellerinde, gazetecilerin yazdıklarında. Her hareket gözetleniyor. Salonda dolaşarak arada bir seyirci ya da gazetecinin başına gidip telefonları kontrol ediliyor. Devamlı bir göz hapsi.

Hukuktan kaçarak nereye kadar?
Daha başta bir önceki duruşmada yaşananların etkisi sürüyor. Önceki duruşmada üye Mustafa Kurtaran savunma yapan hakimlere karşı gülmüştü. O gülüş de mahkeme salonunda gerginliğe ve tartışmaya neden olmuştu. İşte o tartışma sırasında Yargıtay üyesi ve savcısının sanıklar ve avukatlarına sarf ettiği hakaretamiz sözler görüntülü kayıttan tutanağa geçirilirken ‘anlaşılamadı’ denilerek sansürlenmiş. Tutuklu hakimler ve avukatları bizzat yaşadıkları o tartışma kısmının tekrar huzurda dinlenip tutanağa tam geçirilmesini talep ediyor. Başkan Şentürk ise, ‘tutanağa eksik geçmiş olabilir, ama biz biliyoruz ’diye geçiştiriyor. Buna karşılık hakim Özçelik de ‘Bu dava burada kalmayacak. Mahkumiyet çıkarsa temyiz edilecek. Hak ihlali konusunda Anayasa Mahkemesi ve Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi’ne gidilecek. O mercilere sizin hafızanız değil, dosya içeriği götürülecek” diyerek o kısa bölümün huzurda dinlenmesi gerektiğini vurguluyor. Ama yine başkan görüntülü kayıtların dinlenmesinin davayı uzatmaya yönelik olduğunu ileri sürüp talebi reddediyor. Halbuki o duruşmadaki yaşananlar reddi hakim sebebi ve savcı hakkında suç duyurusunda bulunulma ihtimali var. Bunlar acil ve davanın özünü ilgilendiren konular. Durum bu iken, ‘sonra bakarız’ diyerek geçiştiriliyor. Bir heyet ki kendi duruşmasında herkesin gözü önünde yaşananları tutanağa geçirmekten, ifşa etmekten korkuyor. Dosyadan delil kaçırıyor, herkesin gözü önünde.

Bu yazıda izlenimlerime yer verdim ki son bir şey anlatmasam fotoğraf eksik kalır. Enteresandır, önceki duruşmalarda gülmesi ile ortamı geren üyenin bu kez duruşmada somurtması dikkat çekiciydi. Öte yandan tutuklu hakimlerin tahliye talebi sırasında dairenin tüm üyelerinin başını eğmesi yargılamanın genel halinin bir itirafı niteliğindeydi. Özellikle hakim Özçelik’in, Avrupa Yargıçlar Birliği’nin Mustafa Başer ve kendisini insan hakları ödülüne aday gösterdiği metni okurken ki halleri. Biri de başını kaldırıp tutuklu hakimlerin gözlerine bakamadı. Vicdanlarının harekete geçmesinden korktukları için mi, yoksa yaptıkları işten utandıkları için mi bilinmez. O heyet, başkan Şentürk ve üyeler başları eğik bir yargılama yapıyor. Utanılacak bir iş yaptıklarının farkındalar. Eğer daha da fazla utanılacak bir hale düşmüyorlarsa o da tutuklu hakimlerin nezaketinden.
b.erdal@yenihayatgazetesi.com

 

Sansür ve Karanlık odadaki kara kedi – Büşra Erdal (Yeni Hayat gazetesi)

13/07/2016

Yeni Hayat, bir avuç gazeteci ile sansür ve medya gaspı döneminde habercilik yapmaya çalışıyor. Milleti ilgilendiren her konuda elini taşın altına koyuyor. 45 kişinin hayatını kaybettiği IŞİD’ın Atatürk Havalimanı katliamını da bu kapsamda manşet yaptı. Gazete, “150 canlı bomba aramızda dolaşıyor; Ya Yakalayın Ya İstifa Edin” dedi. 150 canlı bomba bilgisini de Ankara Cumhuriyet Başsavcılığı’nın gar saldırısıyla ilgili iddianamesinden aldı. Yani mahkeme dosyasından elde edilmiş resmi bir bilgi. İstifa çağrısında bulunulan kişiler de İçişleri Bakanı, MİT Müsteşarı ve İstanbul Emniyet Müdürü. Güvenlik ve istihbarattan birinci dereceden sorumlu isimler.

Medyanın işi bu; halkı bilgilendirmek, halkın sesi olmak ve kamu adına denetim yapmak. Bu yapılan da normal bir gazetecilik faaliyeti. Sonra ne mi oldu? Güçlü bir güvenlik ve istihbarat çalışması ile IŞİD terör örgütüne bağlı olduğu iddia edilen 150 canlı bomba eylemcisini yakalama çalışması yapılacağı yerde, bu manşeti atan gazetenin internet sitesi kapatıldı. Telekomünikasyon İletişim Daire Başkanlığı (TİB), 30 Haziran 2016’da hakim kararı olmadan tam da hafta sonuna ve bayram tatiline denk gelecek şekilde siteyi keyfi kapattı. Bu hukuksuz işleme Gölbaşı sulh ceza hakiminden de onay çıktı ki, şaşırtıcı değil.

Anlaşılan Türkiye’nin kara mizahı haline gelen yargının bir görevi de idarenin keyfi kararlarını imza mercii olmak. Uzun zamandır böyleydi de bu son karar ile bir kez daha gördük. Yargının tek vazifesi bu değil tabi. Öyle gelişmeler yaşanıyor ki toplum olarak can ve mal güvenliğimizin kimlere emanet olduğunu acıyla idrak ediyoruz. O gelişmelerden biri de Gaziantep’te IŞİD infazcısı Ahmet Güneş’in yargılanma süreci. 2 yıl önce yakalanıp ‘kasten adam öldürmek’ suçundan yargılanan Güneş, 7 ay içinde tahliye ediliyor. ‘Terör örgütü üyeliği’nden verilen 7.5 yıl hapis cezası da ‘iyi hal indirimi’ yapılarak düşürülüyor. Sonradan IŞİD infazcısı olarak kafa kesme, infaz görüntüleri ortaya çıkan bu kişinin birinci derece yakınları yine Türkiye’de kanlı eylemlerin failleri.

Ağır ceza mahkemesinin bu tahliye nedeniyle sorumluluğu var elbet. Ama asıl sorumlular, IŞİD terör örgütü eylemcilerini takip etmeyen, yeterli delil toplamayan, görevini savsaklayıp kötüye kullanan istihbarat ve güvenlik yetkilileri. Asıl sorumlu, o istihbarat ve güvenlik yetkililerini koordine eden, yöneten siyasi irade. O siyasi irade ki, ülkede insanlar katledilirken, güvenlik tehdidi had safhadayken emrindeki yetkililere Hizmet Hareketi’ne gönül verenler başta olmak üzere insanları ‘paralel’ diye yaftalayıp, cadı avı yaptırıyor. O irade ki, IŞİD terör örgütünün faaliyetlerini engellemek yerine ulusal yayın yapan gazetelerin internet sitelerini kapattırıyor.

Yeni Hayat Gazetesi’nin sitesi yaklaşık iki haftadır erişime yasak. Ulaştırma Bakanı iken sansürcülüğü ile tanınan Binali Yıldırım, başbakan yapılınca ayağının tozuyla iki gazetenin sitesini kapattırdı. Ortadaki en basitiyle görevi kötüye kullanma suçu, ama asıl olarak basın özgürlüğü ve halkın haber alma hakkının engellenmesi suretiyle Anayasa ihlali. Dolaylı olarak da IŞİD terör örgütüne destek görüntüsü ortaya çıkıyor. TİB kanuni görevini yapmayıp siteyi açmayınca son çare başbakanlıktan TİB’e kadar suç duyurusunda bulunuldu. Bu ülkede basın özgürlüğü ve hukuk arayışı, samanlıkta iğne aramaktan zor. Savcılığa başvurmak, karanlık bir odada olmayan kara kediyi aramak gibi. Ama o kedi bulunacak.

Tehlikenin ne kadar farkındayız? – Büşra Erdal -Yeni Hayat Gazetesi

12/07/2016

Gazeteciler özel kin ve garez kapsamında hedef alınıp, hapse tıkılıyor. ‘Makbul gazeteci’ sınıfından olmayanlar için durum daha zor. Değil günler ya da aylar, yıllarca hapiste kalıyorlar. Aynı gazeteciler Mehmet Baransu ve Hidayet Karaca’da olduğu gibi. Baransu, Balyoz darbe planı belgelerini haber yaptığı için 16 aydır tutuklu. Samanyolu TV Genel Müdürü Hidayet Karaca hapiste neredeyse 2 yılını dolduruyor. Şimdi onlara üçüncü isim olarak gazeteci Tarık Toros eklenmek isteniyor.

Baransu’yu haberlerinden, Karaca’yı bir dizi repliğinden tutuklayan iktidar yargısı, Toros için de şapkadan tavşan çıkarır gibi bir suç icat edivermiş. Yılların gazetecisi ‘harp okulu imamı’ oluvermiş. İzmir savcısı Okan Bato’nun soruşturma dosyasından havuz ve paralel havuz medyasına sızan iddialar böyle. Bu yeni tür savcılar sihirbaz gibi; ellerine şapka misali bir soruşturma dosyası alıp, istedikleri kişileri içine atıyorlar. Yeter ki ‘şüpheli’ yapmaya kasıt ve istek olsun, gazeteci olarak girilen o dosyalardan anında ‘imam’ olarak çıkılabiliyor. Bu hiç zor değil neticede delil soran bir sulh ceza hakimi yok! Yani yargı korkunç bir hal aldı. Hukuk, bizzat yargı mensupları ve Saray arasında rezil bir alışverişin kurbanı. Ne gazeteciler ne de vatandaşın hukuk güvencesi var. Bir gazeteci için suç bulunamayınca suç uydurma yoluna gidilmesi son örnek.

Tarık Toros’un hedef alınmasının tek gerekçesi ise gazeteciliğe ve basın özgürlüğüne sahip çıkması. İpek Medya’ya polis baskını olduğunda ekran karartılmadan önce rejiden yapılan son yayında bazı gazeteci meslektaşlarla gazeteci Toros’un hukuksuzluğa karşı duruşuna şahitlik ettik. Hem mesleğe hem de halkın haber alma özgürlüğüne sahip çıkmıştı. Saatlerce rejiden yapılan yayın, polisin kaba kuvvet uygulamasıyla kesilmişti. Tarihi bir andı. İşte o gün basın özgürlüğüne sahip çıkıp hukuksuzluğu ifşa ettiği için Toros’a düşmanlar. Ve o nedenle intikam için aptalca ve o kadar saçma bir suç uyduruyorlar. Bir gazeteci için aleni bir suç uydurma vakası var ve bu ülkede kimse güvende değil. Tehlikenin ne kadar farkındayız?

Makul şüpheye tazminat
Çivisi çıkmış yargı ülkemizde bu şekilde toplumu hedef alırken Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi’nden (AİHM) önemli bir karar çıktı. Üstelik bizdeki Anayasa Mahkemesi uygulaması gibi 5 kişilik daireden değil. Temyiz organı olarak görev yapan ve 17 yargıçtan oluşan Büyük Daire, Petru Buzadji isimli bir kişinin Moldova’ya açtığı davada tutuklamanın geçerli gerekçelere dayalı olması gerektiğini, makul şüphe ile tutuklama yapılamayacağını söyledi. Daire, tutuklama ve tutuklamaya devam kararlarının şablon ifadelerden oluşamayacağına hükmetti. Moldova, 2 aylık hapis için 8 bin avro tazminata mahkum edildi.

Anayasamızın 90’ıncı maddesine göre Türk yargısının üstünde olan AİHM’in verdiği bu karar ile AKP’nin getirdiği ‘makul şüphe’ kavramının hukuksuzluğu netleşti. Sulh ceza hakimlerinin basmakalıp gerekçelerle tutuklama karaları artık kağıt parçası, çöp hüviyetinde. Bu kararla Baransu’nun 15 ay şablon gerekçelerle delilsiz tutuklanmasında hak ihlali görmeyen AYM’nin özgül ağırlığı da sıfırlandı. Türkiye’de makul şüphe gerekçesiyle yüzlerce insan 2 yıldan beri tutuklu. Demek oluyor ki ‘paralel’ dedikleri bu cadı avı dosyaları AİHM’den yüklü tazminatlarla dönecek. Yani ey AKP hükümeti, Rus turistleri daha iyi karşılaman lazım! Çiçek yetmez baklava börek de ikram et ki daha çok turist gelsin. Ülke ekonomisi iyi olmalı, çünkü tazminatları ödeyeceksiniz daha…

b.erdal@yenihayatgazetesi.com

 

MAVİ MARMARA VE BİR MANKURTLAŞMA HİKAYESİ..Asıl Mankurt Kim?

Asıl Mankurt Kim? (Yeni Hayat Gazetesi - 8.7.2016)

Hizmet hareketine yönelik cadı avı, yolsuzluk iddialarının ortasındaki iktidar partisi liderinin miting meydanlarında hedef göstermesi ve nefret söylemleriyle başladı. Havuz medyası eliyle yayılan bu nefret söylemlerinin bir sonraki adresi ‘paralel torbası’na atılanlar hakkında hazırlanan iddianameler oldu. AKP savcılarının altına imza attıkları metinlerde akla hayale gelmedik iftira ve hakaretler yer aldı.

En mide bulandırıcı iftiralar ise 25 Aralık yolsuzluk ve rüşvet soruşturmasından ‘darbe teşebbüsü’ çıkarmayı kendine görev edinmiş iddianamede var. İstanbul savcısı İsmail Uçar, bu sözde iddianamede Kırgız yazar Cengiz Aytmatov’un “Gün Olur Asra Bedel” isimli romanında kullandığı ‘Mankurt’ efsanesine yer veriyor. Mankurtun, bilinçsiz, köle yapılmış, efendilerine sorgusuz sualsiz itaat eden insanlar olduğunu anlatıyor. Yani Savcı Uçar, hizmet hareketine gönül verenlere ‘Mankurt’ yakıştırması yapıyor. Kavramın ayrıntılarına girmeyeceğim merak edenler Savcı Uçar gibi Google’da kısa bir araştırma yaparak ‘ayrıntılı delil’e, pardon, bilgiye ulaşabilir.

‘Mankurt’ hikâyesi nereden aklıma geldi? Günlerdir İsrail ve Rusya ile barış sürecini takip ettik. İsrail ile barış anlaşması yapan Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan, dün “Biz izin verdik!” dediği Mavi Marmara gemisi için bugün “Dönemin başbakanına soruldu da mı gidildi?” deyiverdi. Dünün kahramanı gemi, İsrail ile barışırken hain oldu.

Ama lafım muktedir Saraylılara değil, o iktidar ki gücü menfaati için çark edebilir, “Siyasetin ruhu bu…” deyip dönebilir. O ayrı tartışma konusu. Benim lafım havuz medyasına ve tabana. Nasıl insanlar ki, dün ‘kahraman’ diye yere göğe sığdıramadıkları Mavi Marmara, iktidar tarafından gözden çıkarıldığında hemen karşı tarafa geçebiliyorlar? Düne kadar etmedikleri hakaret kalmayan İsrail’e nasıl birden ‘dost ülke’ diyerek methiyeler düzebiliyorlar? Hatta bir yandaş yazar, Filistin tarafından bilerek füze atılıp İsrail’in tahrik edildiğini bile söyledi. Bu ne hızlı dönüş! Hiç mi sabit durduğunuz, bağlandığınız bir değer yok?

İşte bu hal, AKP savcısının 25 Aralık iddianamesinde yer verdiği Mankurtluk hali. Bu ülke, Mankurtluğu Hizmet Hareketi’nde değil ama Mavi Marmara gerçeğinde gördü. Nefsin, makamın, koltuğun, gücün, menfaatin uyuşturduğu, bilinçsizleştirdiği güruh, Mavi Marmara’yı bir günde sattı. Daha başka birçok şey gibi. Ey AKP savcısı, bundan ala Mankurtluk mu olur?

Bayram notları
Bayram tatil ama gündem dolu. Buyurun her biri ayrı yazı konusu bayram notları…

• Artık bir şehit yakınına araba alırken ÖTV indirimi yapılacakmış. ÖTV indirimi şehit acısını dindirir mi bilinmez.
• YÖK, Barış Bildirisi’ne imza atan 81 yaşındaki Prof. Dr. Öget Öktem Tanör’ün memurluktan atılmasını istedi. Eşi rahmetli Anayasa hukukçusu Bülent Tanör 28 Şubatçıların hedefiydi, İstanbul Üniversitesi’nden uzaklaştırılmıştı. Öget Hoca da bu dönemin muktedirlerinin hedefinde.
• Vatan Partisi lideri Doğu Perinçek, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın ‘yurtseverler tarafından ele geçirildiğini’ söylemiş. Erdoğan ya da danışmanlarından tek kelime itiraz yok. Konu Perinçek olunca Saray bunda da sus pus.
• Kayyımlar, Akın İpek’in otelinin bahçesinde altın arama kazısı yapıyormuş. Kırk Haramiler masalını aratacak türden bir haramilik örneği. Gülsek mi ağlasak mı bilemedik. Ama kesin olan şu ki bu ülkenin evlatları gelecekte, kendi topraklarının Kırk Haramiler hikâyesini dinleyecek.
• Son olarak soralım: 43 gündür kayıp olan Hurşit Külter nerede? Devletten cevap yok. Suskunluk, bu topraklarda hiç hayra alamet olmadı.

b.erdal@yenihayatgazetesi.com

Toplumun kulağının dibinde patlatılan bomba

                                  

                         

‘Tahir kendini güvende hissetsin diye mezarına duvar ördürdüm’ diyor eski Diyarbakır Barosu Başkanı Tahir Elçi’nin eşi Türkan Elçi. Dört Ayaklı Minare’nin önünde Elçi’yi katleden kurşunun adresi 3 aydan fazla zaman geçmiş ve hala tespit edilememişken, meçhul katilden korunmak için duvarın arkasındaki bir ölü şimdi o. Ölüler mezarda bile güvende değil bu ülkede..

        

 Zaman ise, hayattaki son özgür basın kalelerinden biri yani 30 yıllık gazeteciliğini korumak, onun mezara sokulmasını engellemek için 2 yıldır direndi. 14 Aralık 2014’te yüzlerce polis gazeteye baskın yaparak genel yayın yönetmeni Ekrem Dumanlı’yı gözaltına aldı. Zaman direndi. 9 Ekim 2015’te bu kez Today’s Zaman’ın  yöneticisi Bülent Keneş için polis baskını oldu, bu hukuksuz girişime karşı çıkıldı. Güvenlik güçleri, 11 Kasım 2015’te Zaman’ın matbaasında yasal olarak basılan ‘Özgür Bugün’ gazetesinin 3 nüshasını teslim almak için tomalar ve helikopter eşliğinde baskına geldi. Yazı işlerine kadar çıkma cüreti gösterildi, buna da tepki verildi. ‘Bunların niyeti kötü, hukuk, kanun dinlemiyorlar, kurtuluş yok’ deyip teslim bayrağı çekmeden haksız ve hukuksuz uygulamalara karşı durdu. Her zaman hukuku, evrensel hukuk ilkelerini, Anayasa’yı ve Türkiye’nin taraf olduğu uluslararası hukuk metinlerini hatırlattı. İktidarı, hukuk devleti zeminine davet etti. Sağlam bir zemindeyseniz, onu bırakıp çürük zemine atlamak delilik olur. Onun yerine çürük zemindekini sağlam zemine çağırıp kurtuluş yolu gösterirsiniz. Zaman da bunu yaptı. Hep beraber batmak yerine hep beraber kurtulmak için yol gösterdi. Hakikati söyleme cesaretiyle basın özgürlüğüne sahip çıktı.

           

        

 Türkiye Cumhuriyeti devletinde bu kadar kısa sürede bu kadar polis baskını ve iktidar baskıyla karşı karşıya kalmış başka bir medya grubu yoktur. Bütün bunlara rağmen en son 4 Mart 2016’da da Sulh ceza hakiminin Zaman’a kayyım atadığı haberi geldi. Gece yarısına doğru binden fazla terör, özel tim ve çevik kuvvet polisi ile gazete binasına baskın oldu. Başlarındaki üç kayyım ile basın özgürlüğünün tabutuna son çiviyi çakmaya geliyorlardı bu kez. Zaman’ın yanında ise ne dış güçler ne de farklı bir kesim, sadece vefalı, inançlı okurları vardı. Yalnız ve güzel bir topluluk. Başörtülü, eli tesbihli kadınlar gazetesine sahip çıkıyordu. Kadın, yaşlı, çocuk demeden acımasızca biber gazı, plastik mermi ve su ile müdahale ettiler. Gazetenin kapısını kırıp girdiler. 

          

Bir iftirayı gizli bir isme ‘tanık’ adı altında söyletip delile dönüştürerek, kanunen yetkili ve görevli olmayan bir hakimlikten alınan karar ile ‘modern bir gasp’ sistemi olan kayyım ataması gerçekleştirildi. İlk günkü manşet ve yayınlara bakılırsa, bu bir havuzlaştırma girişimiydi. Tek emelleri sağır edici bir suskunluk yaratmak. Halkın, toplumun kulağının dibinde patlatılan bir bomba gibiydi kayyım ataması. Sonrasında duyulan ise sadece havuz şırıltıları. Şimdi basın özgürlüğü mezarında. Demokrat kesimlerce bu hukuksuzluklara direnme olmayacaksa yapılacak tek şey kalıyor geriye; basın özgürlüğünün mezarına duvar örmek. Çünkü bu ülkede ölüler bile güvende değil...

  
 

İmza: kayyım tarafından işine son verilen bir gazeteci

Not:4 Mart 2016 Cuma günü kayyım baskını yapıldı, bu yazı ise 7 Mart 2016 tarihli Zaman gazetesi için yazıldı ama kayyım tarafından kullanılmadı. Unutmayacağız, her zaman demokrasi, özgürlük ve hukuk mücadelemiz devam edecek.

Toplumun metal yorgunluğu

Toplumun metal yorgunluğu (4.01.2016)

“Değişmeyen tek şey değişimin kendisidir.” diyen Yunan filozof Heraklitos, bu sözü söylerken Türkiye'den haberdar değildi pek tabii.

 

Heraklitos, 21'inci yüzyıl Türkiye'sine şahit olsaydı, değişmeyen tek şeyin değişim değil bu ülke olduğuna kanaat getirirdi. Türkiye Cumhuriyeti, 92 yıllık kısa tarihine pek çeşitli darbeler, türlü muhtıralar sığdırdı ama bir demokrasiyi sığdıramadı. 2002-2010 yılları arasındaki kısa bir demokrasi sanrısından sonra sivil iktidar darbesiyle en anti-demokrat haline, aslına rücu etti. Öyle ki rejimin baş ‘kırıcı' unsuru yargı, 1920 ruhuna döndü. İstiklal Mahkemeleri, 1960'ta Yassıada mahkemesi hüviyetine bürünürken bugün de sulh ceza hakimlikleri maskesiyle hortlatıldı. Hatta sulh ceza hakimliklerinin temelinin 2012'de kurulan ‘Özgürlük hakimleri' olduğunu hatırlatırsak ‘İstiklal Mahkemelerinden özgürlük hakimlerine' bu devletin, vatandaşına yaptığı ironiyi es geçmemiş oluruz.
Değişmeyenden bahsetmişken 28 Şubat'ta brifing alan yüksek yargı mensuplarından partili hakimlere, yargıya ‘gizli' ibareli talimatlar veren Çevik Bir paşadan, yargıya ‘gizli' ibareli talimatlar gönderen Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan'a geçiş de bu devlette iktidar zihniyetinin hiç değişmediğinin göstergesi. Kürt meselesinde ise 90'lı yıllarda yakılan köyleri terk edenlerden bugün yıkılan şehirleri terk edenlere…
Yorucu bir değişmeme hali bu ülkenin kendisi. Bu devletin, kısacık tarihine zıt toplum üzerinde oluşturduğu ağır bir yorgunluk var. Kimsenin değişime mecali yok, muhalefet partilerinin bile. 92 yıldır kendini tekrar eden baskı düzeni. Ama ilk kez bu kadar derin bir yorgunluk çöktü toplumun üstüne. Şehitleriyle bu ülkenin dört bir yanından ve yurdunu, hayatını kaybeden insanlarıyla doğudan hissedilen ağır bir metal yorgunluğu var.

Gezi'den, ne darbe ne de örgüt çıktı

AKP hükümetinin 2011'den sonraki baskıcı uygulamaları, 2013 yılında ilk kez ülke çapında toplumsal bir muhalefet ile karşılaştı ve Gezi eylemleri ortaya çıktı. AKP, sokaktan gelen bu muhalefeti bastırmak için önce sert bir polis müdahalesinde bulundu akabinde de ‘darbe teşebbüsü' soruşturmaları başlattı. Gezi eylemleri için ‘darbe teşebbüsü' denilmesi, bu hükümetin sivil muhalefete yönelik ilk ‘darbeci' yaftasıydı. Ancak Gezi'ye açılan ‘darbe teşebbüsü ve terör örgütü' davaları 2 yıl sonunda beraatle sonuçlandı. AKP hükümeti, daha sonra 17-25 Aralık yolsuzluk ve rüşvet soruşturmalarından kurtulmak için de aynı yolu seçti. Önce yolsuzluk soruşturmalarını yapan yargı mensupları ve polislere ‘darbeci' denildi, ardından ‘paralel' yaftasıyla cadı avı başlatıldı. Gezi'den sonra ikinci sivil halka yönelik ‘darbeci ve örgüt' suçlamalarının hedefi Hizmet Hareketi oldu. Dolayısıyla aynı Gezi'de olduğu gibi Cemaat yargılamalarından da ‘darbe ve örgüt' çıkmayacak.

25 Aralık iddianamesinin savcısı Binali Yıldırım mı?

Ulaştırma, Denizcilik ve Haberleşme Bakanı Binali Yıldırım, 25 Aralık iddianamesiyle ilgili yazdığım “Yolsuzlukları, nefret söylemiyle örtme girişimi (6.10.2015)” başlıklı yorumuma erişim yasağı koydurmuş. Yorumda, savcının kurgu ‘darbe teşebbüsü' iddianamesindeki hukuk dilinden uzak üslubu, nefret dili eleştiriliyordu. Ama erişim yasağı koyduran Haberleşme Bakanı Yıldırım. Yoksa kurgu iddianameyi yazan savcı Uçar değil de Binali Yıldırım' mı?

https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=472620914189548648#editor/target=post;postID=6225376435943643487