kanayan bir kar yazısı..

"kar yılınız kutlu olsun!” diye başlamak isterken  söze;benim için güzel olan kar, kar'dan bir evi olan  için ne kadar zor... düşüncesi  geldi aklıma ve boğazıma  düğümlendi kelimeler. diyecektim, diyemedim… yeni bir hikaye istiyordu istanbul,yeni bir hikaye  istiyorduk biz. farklı... bir günde milyonlarca kişi, milyonlarca hikaye yazdı  yaşamaklarında, gülüşlerinde, hüzünlerinde. ve belki de kaç milyon tanesi yazılamadı, dona kaldı yarım tebessümlerde, dona kaldı  gözyaşlarında.  ayakkabısı  olmayan bir çocuğun ayağında, paltosu olmayan bir ihtiyarin teninde. bakışlarında,umudunu yitirmiş bir annenin...

 hep farklı bir hikaye diyorduk ya; bilemedik bizim hikayemizin yaşanmışlıkta bir karşılığının olmadığını, hayat çizgisine bir tortu bile bırakmadığını, gerçekle ilgisinin olmadığını. Bir kenarda donarak ölen on dört yaşındaki çocuğun hikayesiydi tamamlanmış, en gerçek olan. bilemedik... epeydir bir kara çalınmıştı alnına istanbul'un, biz'in yitirdiklerimizden,unuttuğumuz kardeşlerimizden, bir kenarda ölen dilsizlerden, acı son'la biten hikayelerden. ve KAR  ötelerden gelen, indirilen. alnımızı akladı. bir rahmetti bize,bir imtihandı diğerlerine...